Meg Rosoff keert de rollen om

In het Nederlandse taalgebied kennen we Meg Rosoff, die in 2016 de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award won, vooral als auteur van spraakmakende romans voor adolescenten zoals Hoe ik nu leef, De Godden broers en het recent verschenen Dat soort vrienden. In 2019 verscheen Goeie ouwe George, het eerste deel van een reeks voor jongere lezers, waarvan in Engeland ondertussen vier delen verschenen zijn. Het verhaal over het prettig gestoorde, om niet te zeggen ontspoorde gezin Appeltje en de hond  George die hen reddingshond op het rechte pad probeert te krijgen, kreeg in 2020 een Vlag en Wimpel van de Griffeljury.

Nu is er George gaat los, het tweede deel van de reeks. George, die door de Appeltjes gered is uit het asiel, ziet, niet geheel onterecht, eerder zichzelf als de redder van het gezin.

‘George had grote vooruitgang geboekt met de familie Appeltje sinds hij had besloten ze te redden, maar het kostte nog steeds veel werk en geduld. […]
Het opvoeden van de familie Appeltje was moeizaam verlopen, maar George was een intelligente hond die wist waar hij aan begonnen was. Hij begreep dat een gezin met een onzeker en chaotisch verleden niet in een vloek en een zucht kon worden gerepareerd. Met een combinatie van liefde, geduld en een consequente aanpak had hij de Appeltjes geholpen zich veel beter te organiseren en te ontspannen dan ze waren op het moment dat hij besloten had ze te adopteren. Maar er was nog een lange weg te gaan.’

Dat thema van de rolomkering vormt ook de rode draad doorheen dit tweede verhaal. Ditmaal is het zomer, en moet er een vakantiebestemming gezocht worden. Dat is bepaald geen sinecure, want elk gezinslid wil ergens anders naartoe. Zoon Ollie wil naar een plek waar elke avond discomuziek gedraaid wordt en waar hij vooral veel mooie meisjes kan ontmoeten, oudste dochter Aaf wil de geboorteplaats van de filosoof Friedrich Nietzsche bezoeken en ma Appeltje droomt van een yoga-retraite in India. Jongste dochter Bettie, de normaalste en nuchterste van het stel, stelt voor om in de natuur te gaan kamperen. Dat zien Ollie en Aaf niet zitten, en pa Appeltje, die overal gevaren ziet, al helemaal niet:

‘De natuur zit vol beren en Tasmaanse duivels. Natuur is gewoon een ander woord voor moerassen en door de bliksem getroffen worden. Natuur is uit een kano vallen en verdrinken. Of malaria krijgen van de muskieten. Natuur is sprinkhanen moeten eten of de hongersdood sterven.’

Gelukkig krijgt Bettie wel bijval van haar moeder, die zich meteen een heerlijke kampeervakantie van lang geleden herinnert ‘op een afgelegen boerderij […] in een prachtige wei aan een bruisende rivier naast een majestueuze berg’. En dus trekt het gezin naar Camping Vergelegen, en eens ze op hun, toegegeven heerlijke, bestemming aankomen, blijkt dat kamperen best wel mee te vallen. Ze zwemmen in de rivier, bakken zelf gevangen vis en zingen kampvuurliedjes. Nou ja… omdat ze geen kampvuurliedjes kennen, zingen ze dan maar uit volle borst Toen onze Mop een mopje was, Stille nacht, heilige nacht en Schipper mag ik overvaren. Maar het nieuwe is er snel af, en als het dan ook nog een hele dag regent, is iedereen knorrig en chagrijnig. Ollie, Aaf en pa Appeltjes willen het liefst zo snel mogelijk naar huis, maar gelukkig is er George, die daar een stokje voor weet te steken. Door weg te lopen neemt hij hen eigenlijk op sleeptouw doorheen de prachtige omgeving, waar van alles te beleven valt en waar ze heerlijk picknicken op de top van een berg. De Appeltjes hebben de tijd van hun leven. Als ze na enkele dagen weer naar huis gaan (wat niemand nog wil), merkt George op dat ‘het een heel ander gezin leek dan wat een paar dagen geleden was vertrokken’. ‘Een beter, gelukkiger gezin.’

De rolomkering, waarbij niet de mensen de hond opvoeden maar de hond de mensen, zorgt voor veel humoristische momenten in het verhaal. Het boek wemelt ook van de grappige situaties, soms gewoon door de herkenbaarheid, zoals in de beschrijving van de lange, lange autorit naar de vakantiebestemming:

‘De rit verliep niet rustig.
Aaf wilde over filosofie praten, maar niemand wilde luisteren.
Ollie had honger.
Bettie moest naar de wc.
Ollie gaf Bettie een stomp toen ze tegen hem aan in slaap viel.
Bettie beklaagde zich bij ma Appeltje.
Ma Appeltje klaagde over pa Appeltjes rijgedrag.
Pa Appeltje klaagde over ma Appeltjes rijgedrag.’

Vaker schuilt de humor in de overdrijving, bijvoorbeeld wanneer pa Appeltje ma en Bettie een loodzware rugzak toestopt wanneer ze een wandeling gaan maken in hun idyllische omgeving. De rugzak bevat enkel ‘het hoogstnoodzakelijke: handfakkels, een knuppel om poema’s van je af te slaan, nooddekens, rantsoenen voor een week, reddingsvesten, een kompas, een mes, een seinspiegel en een boek ‘Leer jezelf morsetekens’.

De personages zijn dan ook karikaturen, die opgebouwd zijn rond één of enkele sterk uitvergrote karaktertrekken: de neurotische angsthaas pa Appeltje, de bloedserieuze Aaf die verslingerd is aan Duitse filosofen, de überpuber Ollie…

De uitgever heeft ervoor gekozen de illustraties van Grace Easton uit de Engelse editie niet over te nemen. Een uitstekende keuze, want de vele kleine, speelse en heel kleurrijke tekeningen van Georgien Overwater passen veel beter bij het grappige verhaal van Rosoff dan de toch wat stijf aandoende prenten van Easton. De vele illustraties van Overwater, die tussen de tekst door over de bladzijden verspreid staan, zijn bijzonder expressief, en vullen het verhaal op een hilarische en vrolijke manier aan.

George gaat los is een erg grappig maar ook warm verhaal. In de heldere, vlotte stijl toont zich het talent van Meg Rosoff.