‘Alsof mijn buik zijn kleine teen heeft gestoten tegen de tafelpoot ‘

Een jongetje mist zijn huisdier, de schildpad Milo, die ‘op een ochtend niet meer bewoog, wat ik ook zei of probeerde’.

‘Mama dacht dat hij sliep, maar de dierenarts schudde langzaam zijn hoofd.’

De ingetogen zin zet de toon voor dit prachtige verhaal over het gemis en het verdriet die bij een rouwproces komen kijken. Pim Lammers weet die gevoelens in Ik mis Milo trefzeker te vatten in originele beelden:

‘Dat ik Milo mis, voel ik overal. In mijn hart, in mijn hoofd, in mijn buik. Het is net alsof mijn buik zijn kleine teen heeft gestoten tegen de tafelpoot. Alsof mijn hart is uitgegleden op de gladde tegels in het zwembad. Alsof mijn zus is gekrompen, zich in mijn hoofd heeft verstopt en mij daar stiekem zit te knijpen.’

Van zijn moeder mag de jongen een nieuw huisdier nemen, en ook zijn zus en vrienden suggereren dat. Waarom neemt hij geen paard of hond? Of misschien zelfs een leeuw, ‘dan is iedereen bang van je’? Hoe goedbedoeld de adviezen ook zijn, de ontroostbare jongen is er weinig mee. Geen enkel dier kan immers Milo vervangen. De schilpad was niet zomaar een huisdier, de jongen en Milo hoorden bij elkaar.

‘We stuurden samen spoken weg uit de kast en verjoegen de monsters van onder het bed. We gingen vaak op avontuur, groeven als piraten schatten op uit de tuin.’

En vooral, er was nog zoveel dat ze samen zouden doen, ‘de geesten in de kelder wegsturen en de griezels uit de schuur verjagen’, bijvoorbeeld. Tussen de regels door lees je dat Milo zijn steun en toeverlaat was, die hem altijd begreep en hem kracht gaf op moeilijke momenten. Dat lees je in de nauwkeurig gekozen woorden van Pim Lammers, en dat zie je in de bijbehorende illustratie van Sanne te Loo, waarin de twee tegen een nachtblauwe hemel nog heel andere avonturen beleven dan in de tekst staat.

De illustraties verbeelden de tekst niet alleen, ze vullen hem ook op bijzonder rijke manier aan. Sanne te Loo leeft zich meer dan eens uit in verbeeldingsvolle details die het verhaal kracht bij zetten. Prachtig is de prent bij het summiere zinnetje ‘Milo en ik hoorden bij elkaar’, waarin de vele schildpaddetails, van tekeningen en foto’s tot een bloempot in de vorm van een schildpad, tonen hoe ontzettend belangrijk het dier is voor de jongen.

Sanne Te Loo is er ook uitstekend in geslaagd de gevoelens van de jongen op te roepen, met raak getekende gelaatsuitdrukkingen, hangende schouders en zowaar een schoorvoetende houding wanneer zijn mama hem meeneemt naar de dierenwinkel.

Samen vertellen tekst en illustraties een ontroerend en troostrijk verhaal over gemis, verdriet, rouw en afscheid – en over de draad weer oppakken, want Lammers en Te Loo verrassen met een betekenis- en hoopvol einde. Een bijzonder troostrijk en herkenbaar verhaal ook, dat geen lezer onberoerd zal laten.